Στις 29 Ιουνίου του 2011 έκλεισε μια περίοδος και αρχίζει μια καινούρια. Το όργιο της αστυνομικής βίας εναντίον δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην πλατεία Συντάγματος επιβεβαίωσε ότι στη χώρα μας εξελίσσεται μια μεθοδική προσπάθεια να συρρικνωθεί η δημοκρατία. Χρειάζεται, λοιπόν, να επιβληθεί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με προφανή, πλέον, σκοπό να μετατραπεί η Ελλάδα σε ιδιόμορφο προτεκτοράτο του ευρωπαϊκού νότου. Ένα προτεκτοράτο όπου οι αρχές της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας θα έχουν καταργηθεί στην πράξη, όπου οι λαϊκές κοινωνικές τάξεις θα δουλεύουν για να ξεπληρώσουν τους δανειστές και για να πλουτίζουν οι εγχώριοι τραπεζίτες και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες.
Τούτο το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν θα μπορούσε να ανεχτεί τη δημοκρατία σε έναν κρίσιμο χώρο: την εκπαίδευση. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, ενώ ακόμα η Αθήνα πάσχιζε να συνέλθει από την οσμή των χημικών όπλων, εισηγείται νέο νόμο για τα πανεπιστήμια που, βέβαια, βρήκε τον πρώτο του ένθερμο δημόσιο υποστηρικτή στο πρόσωπο του βουλευτή του ΛΑΟΣ Άδωνι Γεωργιάδη. Πρόκειται για ένα νόμο του οποίου βασικά συστατικά είναι η δημιουργία ολιγαρχικών οργάνων διοίκησης με εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες-μάνατζερ, η περιθωριοποίηση των δημοκρατικών εκλογικών διαδικασιών και η μετατροπή της φοιτητικής συμμετοχής σε διακοσμητικό στοιχείο. Όμως, στη σημερινή Ελλάδα, η εκκαθάριση των δημοκρατικών λειτουργιών στις πανεπιστημιακές σχολές δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την υποβάθμιση της μορφωτικής αποστολής τους. Αυτή θα επέλθει με τη μείωση του χρόνου φοίτησης και τη μετατροπή των πανεπιστημιακών σχολών σε θλιβερά ιδρύματα ρηχής κατάρτισης που θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις.
Ζούμε την κορύφωση μιας διαδικασίας η οποία ξεκίνησε στη χώρα μας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Τότε που άρχισαν να εισάγονται στην Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα και νεοσυντηρητικά Αγγλοσαξονικά δόγματα, δειλά στην αρχή και όλο και πιο συστηματικά στη συνέχεια. Δηλαδή η μετατροπή της εκπαίδευσης σε θεραπαινίδα της αγοράς, η αναγωγή των στάνταρντς σε φετίχ, η αποθέωση της μηχανικής αποστήθισης, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από εκείνα τα στοιχεία που αποσκοπούν στον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο της συμπεριφοράς του μαθητικού και φοιτητικού πληθυσμού. Ήταν μια συστηματική επιχείρηση η οποία μπορεί να παρομοιαστεί με παρατεταμένη μορφωτική λοβοτομή δύο και πλέον δεκαετιών.
Ασφαλώς, δεν επρόκειτο για μια ευθύγραμμη διαδικασία. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και φοιτητές την αμφισβήτησαν και αντιστάθηκαν μέσα και έξω από τα σχολεία, μέσα και έξω από τις πανεπιστημιακές σχολές. Μερικές φορές, κατάφεραν πρόσκαιρα να πετύχουν νίκες, όπως στην περίπτωση του αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του ελληνικού Συντάγματος. Ωστόσο, δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν με ολοκληρωμένο τρόπο θεωρητικά και πρακτικά ούτε, βέβαια, να επιβάλουν μια άλλη λογική για την παιδεία.
Σήμερα, στη στιγμή της κορύφωσης της επίθεσης, χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, η συνειδητοποίηση ότι ο αγώνας για ουσιαστική και πολύπλευρη παιδεία, για δημόσια δημοκρατική εκπαίδευση είναι πρωταρχικά πολιτικός. Ότι αυτός ο αγώνας συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για την απελευθέρωση από το αντιδημοκρατικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Συνεπώς, σήμερα οι εκπαιδευτικοί, από το Δημοτικό Σχολείο μέχρι το Πανεπιστήμιο, για να συμβάλουν ενεργητικά στην απελευθέρωση, είναι αναγκαίο να θέσουν στο επίκεντρο της διδασκαλίας τους τα κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Να επιστρατεύσουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους για να ξεπεράσουν τα ποικίλα, μεταμοντέρνα και μη, ιδεολογήματα που προωθούν τα συντηρητικά και τεχνοκρατικά προγράμματα σπουδών. Να θεμελιώσουν στις καθημερινές εμπειρίες και στα ερωτήματα των μαθητών και φοιτητών τους την αναζήτηση της αλήθειας. Να αντιτάξουν το επιστημονικό πνεύμα και την ανακάλυψη των αιτιωδών σχέσεων στην κοινωνία και στη φύση απέναντι στην προπαγάνδα των καθεστωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Να καταπολεμήσουν τον ατομικισμό, το ραγιαδισμό και τη μοιρολατρία, καλλιεργώντας με επιμέλεια τις αξίες της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης. Να εμπνεύσουν με τις γνώσεις και την καθημερινή τους πρακτική τους μαθητές και τους φοιτητές τους και να εμπνευστούν οι ίδιοι από τις αγωνίες και από τις αναζητήσεις εκείνων. Πάνω απ’ όλα, να ενωθούν μαζί τους σε ένα πανίσχυρο κίνημα παιδείας που όχι μόνο θα υπερασπίσει τη δημόσια εκπαίδευση της χώρας μας στους δρόμους των ανυποχώρητων αγώνων, αλλά και θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για την ανατροπή του καθεστώτος, ανοίγοντας τον δρόμο για μια νέα, απελευθερωτική παιδεία, σε μια νέα Ελλάδα.
*Αναπληρωτής καθηγητής
Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Τμήματος
Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.