Τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν...

Από τη Ρήξη Ιουνίου 

Του Σταύρου Χριστακόπουλου* 

Είναι η Ελλάδα μια ανεξάρτητη χώρα ή, μήπως, ένα ξεπεσμένο άθυρμα, έρμαιο στα χέρια των κηδεμόνων μας; Η απάντηση δεν είναι πολύ δύσκολη. Και δεν θα μείνω σε αυτά που αργά, με κόπο και πόνο συνειδητοποιεί η ελληνική κοινωνία, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση. Ας μπούμε όμως χωρίς πολλά λόγια στην ουσία. 


Σύμφωνα με πληροφορίες, οι οποίες αναμένεται σύντομα να επιβεβαιωθούν... αρμοδίως, η Ελλάδα θα «ικανοποιήσει» το αίτημα πολλών πλευρών, ακόμη και επικριτών της, ανακοινώνοντας μια «πολυπόθητη» συμφωνία. Σύμφωνα με την κυβερνητική εκδοχή, θα πρόκειται για τη θωράκιση της χώρας έναντι της Τουρκίας και της νεο-οθωμανικής επιβουλής. Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα, τουλάχιστον πριν δούμε τις ανακοινώσεις. Σημειώστε απλώς ότι πρέπει να εξεταστούν μερικές... «λεπτομέρειες»: 


● Ποια επιπλέον συμφωνία – και με ποιους; – θα συνοδεύει την εν λόγω ανακοίνωση ή, έστω, θα έπεται αυτής; 

● Ποια θα είναι η διάρκεια της συμφωνίας και τι θα αφορά; 

● Τι θα γίνει αν οι υποτιθέμενοι προστάτες και οι πραγματικοί αντίπαλοι, σε εύλογο χρονικό διάστημα, «τα βρουν» μεταξύ τους, δεδομένου ότι τα μέτωπα της περιοχής μας παραμένουν εξαιρετικά ρευστά και μπορεί να μεταβληθούν ανά πάσα στιγμή; 

● Πώς... διασφαλίζεται η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία όταν αυτή παραδίδεται ή απλώς εγκαταλείπεται υπό το βάρος του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ελέγχου; 

● Για ποιο χρηματικό (!!!) αντίτιμο θα εκχωρηθεί αυτή η κυριαρχία και τι θα αντιπροσωπεύει στον ωκεανό του δημόσιου χρέους, το οποίο την επόμενη τριετία - τετραετία αναμένεται να φτάσει ή και να υπερβεί το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ αν συνεχίσουμε τη σημερινή καταστροφική πορεία; 

● Πόσο... δίκιο είχε ο Τούρκος υπουργός Επικρατείας και αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς όταν έλεγε ότι οι Έλληνες έχουν ήδη μεταβληθεί σε χρεοκοπημένους ζήτουλες και, ακόμη νωρίτερα, ότι οι συζητήσεις για το μοίρασμα του Αιγαίου είναι ήδη πολύ προχωρημένες; 

● Ποιον πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο έχουν παίξει διάφοροι σοβαροφανείς και, κυρίως, «πατριώτες» τρόφιμοι εκδοτικών συγκροτημάτων και ποικιλώνυμων συμφερόντων, οι οποίοι συστηματικά παίζουν ρόλο συμπληρωματικό της νυν κυβέρνησης υποστηρίζοντας ότι η εθνική μας περιουσία – στην οποία συμπεριλαμβάνονται εδάφη, δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες και μνημεία – είναι αρκετή – και άρα πρέπει να αξιοποιηθεί – για να πληρωθεί το δημόσιο χρέος; 

Λεπτομέρειες σε επόμενη φάση, αφού πρώτα γίνουν οι ανακοινώσεις περί διασφάλισης των εθνικών συμφερόντων... 



Ο... ωφέλιμος χρόνος 

Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ξεχύνεται με πρωτοφανείς συγκεντρώσεις και εντυπωσιακό πάθος καταλαμβάνοντας τις πλατείες της χώρας, τα πρωτοσέλιδα και τις τηλεοπτικές οθόνες. Παράλληλα η συσσωρευμένη «αγανάκτηση» εκδηλώνεται σε κάθε εμφάνιση κυβερνητικού ή κομματικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, του οποίου η Κοινοβουλευτική Ομάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης. 

Παραδόξως (;) τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πτοεί την κυβέρνηση και το δίδυμο Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου. Δεν βλέπουν; Δεν ακούνε; Δεν αισθάνονται ότι ο πολιτικός χρόνος τους μειώνεται επικίνδυνα; 

Και βλέπουν και ακούνε και καταλαβαίνουν, όμως γι’ αυτούς προέχουν τα «μεγάλα... 

Το επείγον για την κυβέρνηση είναι το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα και το σχέδιο εκποίησης της εθνικής περιουσίας. Αυτή είναι η υποτιθέμενη... προϋπόθεση για τη συνέχιση του παρόντος δανεισμού και τη σύναψη του επόμενου, ο οποίος φιλοδοξεί να κρατήσει την Ελλάδα μακριά από μια επίσημη πτώχευση τουλάχιστον την επόμενη διετία. Μέχρι δηλαδή την επίσημη λειτουργία του μόνιμου μηχανισμού διαχείρισης του ευρωπαϊκού χρέους, ο οποίος προβλέπει τις... ελεγχόμενες πτωχεύσεις των χωρών που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. 

Ο ωφέλιμος χρόνος για τους δανειστές - επιτηρητές είναι όμως ωφέλιμος και για την κυβέρνηση, η οποία είναι αποφασισμένη να συνεχίσει όσο αντέχει. Σε αυτό έχει και τη σιωπηρή ανοχή της Ν.Δ., η οποία δεν έχει άλλα περιθώρια παρά να αφήσει το ΠΑΣΟΚ να «κλείσει» όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες από την κοινή τους ατζέντα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σαμαράς: 

● Συναινεί απολύτως στην εκποίηση και απλώς διατυπώνει προϋποθέσεις νομιμότητας των διαδικασιών, ώστε να κρατήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να κερδοσκοπήσει πολιτικά με τα τερατώδη σκάνδαλα που μετά βεβαιότητας θα συνοδεύσουν το ξεπούλημα της χώρας. 

● Θέτει ενστάσεις μόνο στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, οι οποίες δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από υποσημειώσεις στη φορολογία, αλλά είναι τόσο αδύναμες ώστε ούτε η ίδια θα τις εφάρμοζε αν κυβερνούσε υπό καθεστώς ευρωπαϊκού ελέγχου και ΔΝΤ. 



Το ξεπούλημα 

Το συζητούμενο – και, πιθανότατα, τελικό – μοντέλο εκποίησης θα προσομοιάζει στη γερμανική εταιρεία Treuhand, η οποία διέλυσε μέχρι πλήρους οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής την τέως Ανατολική Γερμανία. 

Αυτό που συζητείται είναι η δημιουργία ενός «καλαθιού» με τις σημαντικότερες ελληνικές επιχειρήσεις και περιουσιακά στοιχεία – όσες δεν θα βρίσκονται ήδη σε ξένα (γερμανικά) χέρια, όπως ο ΟΤΕ και το αεροδρόμιο Αθηνών. Ο στόχος θα είναι το συνολικό αντίτιμο να φτάνει τα 50 δισ. ευρώ. Για να εξασφαλιστεί αυτό, θα πρέπει, αν ένα περιουσιακό στοιχείο χάνει μέρος της αξίας του, να προστίθεται ένα άλλο ώστε να μην πέφτει η αξία του «πακέτου». 

Ποιος όμως θα κρίνει αν το «πακέτο» θα καλύπτει το όριο των 50 δισ. και ποια νέα στοιχεία θα το εμπλουτίζουν ύστερα από κάθε υποτιμητική επίθεση στην ελληνική περιουσία; Μα, φυσικά, η ανεξάρτητη διαχειριστική αρχή (οι «τεχνοκράτες» της τρόικας), δηλαδή οι εκπρόσωποι των δανειστών μας, οι οποίοι – συμπτωματικώς... – θα είναι και οι αγοραστές, τους οποίους θα «προτιμήσουν» οι «ανεξάρτητοι» τεχνοκράτες για τα φιλέτα. 

Δείτε πώς περιγράφει ο χρηματιστηριακός αναλυτής Π. Παναγιώτου στην οικονομική ιστοσελίδα xrimanews.gr το διαφαινόμενο ως τελικό μοντέλο εκποίησης, το οποίο περιλαμβάνει την τιτλοποίηση της εθνικής περιουσίας: 

«Σύμφωνα με πηγές από τη Γερμανία η τρόικα πρότεινε έναν μηχανισμό μετατροπής των 50 δισ. των αποκρατικοποιήσεων σε δάνειο κυμαινόμενης λήξης (!) προς την Ελλάδα, ως επιπλέον μέσο πίεσης στην κυβέρνηση ώστε να προχωρήσει άμεσα σε αυτές, αλλά και ως μεγαλύτερη εξασφάλιση σε όσους λάβουν τους τίτλους που θα τους μεταβιβάζουν δημόσια περιουσία. 

Δηλαδή το Mega Swap θα τιτλοποιήσει τη δημόσια περιουσία και θα την ανταλλάξει με χρέος, δίνοντας στους δανειστές τίτλους που θα τους κάνουν ιδιοκτήτες της. Όμως, δεδομένου πως οι αποκρατικοποιήσεις δεν θα έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη, οι τίτλοι αυτοί θα θεωρούνται ομόλογα, δηλαδή νέο δάνειο των πιστωτών προς το κράτος. Έτσι θα φέρουν και επιτόκιο, με αποτέλεσμα, όταν θα γίνει η πώληση της περιουσίας, οι δανειστές να λάβουν όχι μόνο τα χρήματα της πώλησης, αλλά και τον τόκο "υπερημερίας"». 

Αυτόν τον χρόνο εξαγοράζουν οι πιστωτές μας παρέχοντας τον ανάλογο πολιτικό χρόνο στην ελληνική κυβέρνηση. 



Παιδική χαρά 

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο κυβέρνηση και τοκογλύφοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο είναι η «διευθέτηση» του ελληνικού χρέους. Τα πράγματα εδώ είναι σαφή: δεν πρέπει να γίνει κανενός είδους αναδιάρθρωση, για να μην μπουν σε κίνδυνο οι τράπεζες. Όπως είπε πολύ χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ελλάδα Μπομπ Τράα, αναφερόμενος στις διάφορες αφελείς ανοησίες περί «επωφελούς» ή «μερικής» αναδιάρθρωσης, «δεν υπάρχει ολίγον έγκυος». 

Άρα κανενός είδους αναδιάρθρωση δεν επιτρέπεται και, συνεπώς, θα πάμε σε μια επιμήκυνση - μετακύλιση του χρέους, το οποίο, με όλες τις σχετικές επιβαρύνσεις, θα μετακυλιστεί επωφελώς για τους δανειστές, εξέλιξη που θα προσφέρει παραπάνω χρόνο για βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία. Επιπλέον έτσι θα καταστούν «προτιμώμενοι δανειστές» – μέσω της ανταλλαγής παλαιών ομολόγων με νέα – και οι ιδιώτες, και μάλιστα με ενυπόθηκα πλέον δάνεια, ένα στάτους το οποίο μέχρι σήμερα έχουν μόνο το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές χώρες που μας έχουν δανείσει τα 110 δισ. ευρώ. 

Τρομακτικά επαχθές καθεστώς, το οποίο, συνεχώς επεκτεινόμενο με νέους δανεισμούς, αφαιρεί από την Ελλάδα κάθε δυνατότητα μελλοντικής διαχείρισης του χρέους της και άρα καθιστά εντελώς ανεδαφική κάθε απόπειρα μελλοντικής αναδιαπραγμάτευσής του προς όφελος της Ελλάδας. 

Ίσως έτσι εξηγείται και η στάση της Ν.Δ., η οποία εντέχνως μιλάει για «επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου», δηλαδή των δημοσιονομικών και άλλων επιμέρους όρων εκτέλεσης της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, την ώρα που το ίδιο το δημόσιο χρέος, αν και είναι το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, παραμένει... εκτός κάθε συζήτησης – ή συζητείται με όρους παιδικής χαράς, παρότι αποτελεί τον μοχλό εκποίησης και διάλυσης της χώρας. 



Συντακτική Βουλή! 

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε δείγματα αμφισβήτησης του πολιτεύματος. Δημοσκοπήσεις «ζητούν» εμμέσως διακυβέρνηση «ισχυρού ανδρός» χωρίς σοβαρούς δημοκρατικούς περιορισμούς, εκδότες απειλούν με συνταγματική εκτροπή αν δεν είμαστε καλά παιδιά, ενώ κομματικά στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (και του... «πατριωτικού» σκέλους του – ήδη από πέρυσι τον Μάιο!), αλλά και διάφορα ψελλίσματα της Ν.Δ. περί αναθεώρησης θέτουν θέμα αλλαγής του ισχύοντος Συντάγματος. 

Είναι επίσης γνωστή η συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο – στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης χρέους – περί συνταγματοποίησης του «μνημονίου». 

Γνωρίζουμε ακόμη ότι χρονικά απέχουμε ελάχιστα από την αυτοματοποίηση και των ποινών για τους δημοσιονομικούς παραβάτες και των ελεγχόμενων πτωχεύσεων για τις «προβληματικές» χώρες. 

Τώρα, όπως σημειώνει ρεπορτάζ στο «Ποντίκι» της 9.6., ο ίδιος ο Παπανδρέου σκέπτεται κάτι «μεγαλύτερο» από μια απλή αναθεώρηση του Συντάγματος. Ανοίγει μέσω «κύκλων» ζήτημα συντακτικής Βουλής! Δηλαδή όχι απλώς αλλαγής, αλλά εκ νέου σύνταξης Συντάγματος. Δεν είναι... σωστό να προφητεύει κάποιος αβασάνιστα συμφορές. Ωστόσο ποια δυσοίωνη πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο; 

* Διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Ποντίκι»