του Μάριου Μιχαηλίδη
Προς τα πού θα πάει το μεγαλειώδες κίνημα στις πλατείες; Θα ξεφουσκώσει, θα δώσει αέρα στο Σαμαρά (για μια από τα ίδια), θα ανοίξει το δρόμο προς εθνικισμό ή θα αμφισβητήσει την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κρατών; Δηλαδή, θα γυροφέρει μέσα στο σύστημα ή θα δείξει προς την υπέρβασή του;
Όλα παίζονται! Όλα είναι θέμα του συσχετισμού δυνάμεων! Γι΄ αυτό πρέπει να ανοίξει ιδεολογική αντιπαράθεση σχετικά με τον προσανατολισμό του:
Στόχος είναι το μνημόνιο και το χρέος ή η αιτία που τα γέννησε; Και η αιτία αυτή είναι μόνο ή κύρια η ανικανότητα και η ιδιοτέλεια των πολιτικών που κυβέρνησαν; Ή η συνειδητή επιλογή υπέρ των μεγάλων ξένων και ντόπιων συμφερόντων και υπέρ του καπιταλισμού, που έχει την κερδοσκοπία και την αφαίμαξη εργαζομένων και λαών μέσα στο DNA του;
Φταίνε ΟΛΟΙ; Και αυτοί που δεν κυβέρνησαν, αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με το σύστημα; Φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει η ΝΔ αλλά το ίδιο φταίνε και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Και αν φταίνε όλοι, έχουν τις ίδιες ευθύνες, ποσοτικά και ποιοτικά;
Και όταν οι Κομμουνιστές και Αριστεροί μιλούσαμε για τα αδιέξοδα, το χρέος, την κρίση του καπιταλισμού και τη φονική προοπτική των μέτρων, πού ήταν όσοι μας κατηγορούν ότι φταίμε; Παλιότερα, πόσα δημοσιεύματα δεν είχε αφιερώσει ο Ριζοσπάστης στη δεκαετία του ΄80 γα τη διόγκωση του χρέους λόγω πολεμικών δαπανών και υποβάθμισης της ελληνικής παραγωγής εξ αιτίας της ΕΟΚ και του παρασιτισμού των ντόπιων καπιταλιστών; Πόσο σοβαρά μας έπαιρναν τότε οι μετέπειτα αγανακτισμένοι; Που μας χρεώνουν το φταίξιμο;
Όταν έστελνε η ΕΟΚ πακτωλούς χρημάτων για να αλλάξει το αντιΕΟΚικό κλίμα στο λαό, τότε λέγαμε ότι αυτά είναι περιστασιακά και ότι οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες! Αγρόν ηγόραζαν τότε οι μετέπειτα αγανακτισμένοι και απολάμβαναν τις επιδοτήσεις «αέρα πατέρα»! Όταν ο γιατρός–φακελάκιας, ο καθηγητής–ιδιαιτεράς, ο εργολάβος-φοροφυγάς, ο κάθε ρουσφετάκιας άκουγαν –από εμάς- για την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, έκλειναν τα αυτιά τους γιατί νόμιζαν ότι ήταν σύμμαχοί του! Όταν φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για μια δουλειά, μας έλεγαν ότι μόνο οι τεμπέληδες είναι άνεργοι!
Τώρα, όλος αυτός ο κόσμος, έχοντας ψηφίσει σε όλη του τη ζωή τα κόμματα του κεφαλαίου και έχοντας κάνει πολλές φορές τη δουλειά του από την πίσω πόρτα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι ο καπιταλισμός είναι ανελέητος! Τρελαίνεται! Του φταίνε όλοι και όλα, οπωσδήποτε τα κόμματα και οι πολιτικοί! Και πιστεύει στην Ελλάδα! Ξεχνάει ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί του φταίνε. Ξεχνάει ότι Ελλάδα είναι και οι εφοπλιστές, οι φαγάνες των Ολυμπιακών έργων, οι βιομήχανοι αλλά και οι εργάτες, οι φτωχοαγρότες, ο λαός.
Τι να κάνουμε; Να μαλώσουμε τον κόσμο; Όχι, καλό θα είναι να του θυμίσουμε κάποια πράγματα και, το ΚΥΡΙΟ, να του πούμε ανοιχτά και ξάστερα ότι ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, πρέπει να σχηματιστεί για να ηγηθεί της αγανάκτησης, να την οδηγήσει σε αγώνες ανατροπής και να μετασχηματίσει την κοινωνία στην κατεύθυνση της ανθρωπιάς και της απελευθέρωσης, αυτής που καμπόσοι ονομάζουμε ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, με όση αγανάκτηση κι αν ψάξουμε!
Πάλι κομματικά το πάμε? δεν πήραμε κανένα μάθημα από τις συγκεντρώσεις? τα κόμματα τελείωσαν. Όταν αναφέρεστε σε ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ, και παρακάτω ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ γιατί πρέπει ντε και καλά ΠΑΛΙ να το οριοθετείτε? μέσα στους αγανακτισμένους υπάρχουν ή μάλλον συνυπάρχουν όλες οι απόψεις. Γιατί πρέπει πάλι να είμαστε ή αριστερά ή δεξιά? Να χωριστούμε σε στρατόπεδα? δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις? Δεν υπάρχει φαντασία? δεν υπάρχουν ιδέες για κάτι άλλο? Τι απογοήτευση... Αυτό είναι πάλι το μέλλον μας?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λένε οι αγανακτισμένοι? βαρεθήκαμε το σύστημα. Όλοι έξω. Θέλουμε μια νέα πρόταση. Ιδέες, μορφωμένοι και έντιμοι άνθρωποι υπάρχουν και δεξιά και αριστερά και στο κέντρο. Όλοι πρέπει να ακουστούν. Πρέπει επιτέλους να ανοίξουμε τα μυαλά μας και τους ορίζοντές μας. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το πολιτικό σύστημα. Ο όρος «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» όπως και ο όρος «ΔΕΞΙΑ» είναι απαρχαιωμένα. Μας χωρίζουν αντί να μας ενώνουν. Αυτό που πρέπει να επικρατήσει είναι μόνο οι ικανότητα.
Να σας κάνω μια απλή πρόταση? Ας κάτσουν κάποιοι επιστήμονες και ας αναλύσουν τι είναι αυτά που κάνουν έναν λαό ευτυχισμένο. Τι είναι η ποιότητα ζωής. Πως θέλουμε να ζήσουμε. Τι ελπίζουμε για τα παιδιά μας. Ας το μετρήσουν όχι με τους «οικονομικούς δείκτες» μιας χώρας αλλά με βάση την ποιότητα ζωής. Ας φτιάξουν «δείκτες ευημερίας και ευτυχίας». Να πορευτούν με αυτούς τους στόχους. Κάθε χρόνο να ψηφίζει ο λαός online και να βαθμολογεί αυτούς τους δείκτες που θα περιλαμβάνουν τα πάντα (από ποιότητα ζωής, παιδεία μέχρι και περιβάλλον). Ο λαός να βαθμολογεί τις πράξεις. Οι καλοί να μένουν και οι κακοί να φεύγουν. Όσοι από τους κυβερνώντες πετυχαίνουν τους στόχους τους (καλοί βαθμοί) να αμείβονται αδρά και να έχουν κίνητρα. Τι σημαίνει σήμερα «αριστερά» και «δεξιά»? τίποτα. Φανατισμοί από τις δυο πλευρές. Αυτά έχουν πάψει να μας εκφράζουν. Σωστοί άνθρωποι υπάρχουν και στα 2 στρατόπεδα. Ας ενωθούμε και ας δούμε το μέλλον μαζί. Λίγη όρεξη, διάλογος και φαντασία είναι το μόνο που χρειάζεται. Αυτά υπάρχουν. Ο λαός το απαιτεί. Μόνο με ανοιχτά μυαλά θα μπορέσουμε να ανοίξουμε νέους ορίζοντες.
Σας ευχαριστώ.