i-live.gr
Οι οργισµένοι…
… περίσσεψαν ξαφνικά στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες. Ωστόσο δεν φαίνεται εξέγερση πουθενά. Παρ’όλα αυτά,οι εξουσίες δείχνουν φοβισµένες. Καλούν τα πλήθη σε αυτοσυγκράτηση. Σαν να φοβούνται πως η ζωή τους κρέµεται από µια µονάχα σπίθα, που θα µπορούσενα φουντώσει µονοµιάς την οργή σε εξέγερση. «Ο άνθρωπος είναι το µοναδικό ζώο που µπορεί να λέει “όχι” στον εαυτό του», έλεγε ο Αλµπέρ Καµί. Αυτή η δύναµη ξεχωρίζει τον πολιτισµένο από το κτήνος. Αυτήντην αυτοσυγκράτηση, ενώ είναι κατανοητό ενίοτε να τη στερείται το άτοµο,µια δηµοκρατική εξουσία πρέπει να την έχει διπλά.
… περίσσεψαν ξαφνικά στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες. Ωστόσο δεν φαίνεται εξέγερση πουθενά. Παρ’όλα αυτά,οι εξουσίες δείχνουν φοβισµένες. Καλούν τα πλήθη σε αυτοσυγκράτηση. Σαν να φοβούνται πως η ζωή τους κρέµεται από µια µονάχα σπίθα, που θα µπορούσενα φουντώσει µονοµιάς την οργή σε εξέγερση. «Ο άνθρωπος είναι το µοναδικό ζώο που µπορεί να λέει “όχι” στον εαυτό του», έλεγε ο Αλµπέρ Καµί. Αυτή η δύναµη ξεχωρίζει τον πολιτισµένο από το κτήνος. Αυτήντην αυτοσυγκράτηση, ενώ είναι κατανοητό ενίοτε να τη στερείται το άτοµο,µια δηµοκρατική εξουσία πρέπει να την έχει διπλά.
Αυτό το «όχι»…
… όµως οι εξουσίες δεν το είπαν ποτέ στον εαυτό τους. Ενέδωσαν στις υπαγορεύσεις του συστήµατος να λεηλατήσουν τους λαούς τους. Παραµένουν πιόνια στα χέρια των διεθνών τραπεζιτών. Ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους.Και λένε «όχι» µονάχα στις απαιτήσεις των λαών τους. Γι’ αυτό ακριβώς, αυτές οι εντυπωσιακές λαϊκές κινητοποιήσεις στις ευρωπαϊκές πλατείες γεννούνκάποιες απορίες. Γιατίτόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που, παρά την οργή τους, διαδηλώνουν τόσο ειρηνικά και διατυπώνουν τόσο µετριοπαθή αιτήµατα, νααγνοούνται και να περιφρονούνται τόσο επιδεικτικά από τοσύστηµα εξουσίας; Και γιατί τόσες χιλιάδεςάνθρωποι, µολονότι γνωρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τους καταργούν την οικονοµική δηµοκρατία, εκχωρώντας σε µια οικονοµική ολιγαρχία το δικαίωµα να κόβει και να ράβει το µέλλον τους χωρίς να δίνει γι’ αυτούς δεκάρα, να δυσκολεύονται τόσο πολύ να καταλήξουν σε συγκεκριµένα και κοινά συµπεράσµατα για τις αιτίες που τους έβγαλαν στους δρόµους;
… όµως οι εξουσίες δεν το είπαν ποτέ στον εαυτό τους. Ενέδωσαν στις υπαγορεύσεις του συστήµατος να λεηλατήσουν τους λαούς τους. Παραµένουν πιόνια στα χέρια των διεθνών τραπεζιτών. Ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους.Και λένε «όχι» µονάχα στις απαιτήσεις των λαών τους. Γι’ αυτό ακριβώς, αυτές οι εντυπωσιακές λαϊκές κινητοποιήσεις στις ευρωπαϊκές πλατείες γεννούνκάποιες απορίες. Γιατίτόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που, παρά την οργή τους, διαδηλώνουν τόσο ειρηνικά και διατυπώνουν τόσο µετριοπαθή αιτήµατα, νααγνοούνται και να περιφρονούνται τόσο επιδεικτικά από τοσύστηµα εξουσίας; Και γιατί τόσες χιλιάδεςάνθρωποι, µολονότι γνωρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τους καταργούν την οικονοµική δηµοκρατία, εκχωρώντας σε µια οικονοµική ολιγαρχία το δικαίωµα να κόβει και να ράβει το µέλλον τους χωρίς να δίνει γι’ αυτούς δεκάρα, να δυσκολεύονται τόσο πολύ να καταλήξουν σε συγκεκριµένα και κοινά συµπεράσµατα για τις αιτίες που τους έβγαλαν στους δρόµους;
Για την άθλια…
… ζωή αυτών των ανθρώπων υπάρχουν βέβαια πραγµατικές αιτίες, λέει ο οικονοµολόγος Ζερόµ Ρόος. ∆εν τους έφτασαν σε αυτήν την κατάντια ούτε η διαφθορά µερικών εκατοντάδων πολιτικών ούτε η πλεονεξία µερικών χιλιάδων τραπεζιτών. Επειδή, όπως επεσήµανε ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στην εφηµερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς», αν έφταιγε µόνο αυτό, τότε θα µπορούσε να διορθωθεί µε µια «αισθητική χειρουργική» του συστήµατος. Οµως, η κατάσταση στην οποία ζούµε σήµερα, λέει ο Ρόµπερτ Γουέιντ, καθηγητής στην Οικονοµική Σχολή του Λονδίνου, «δεν είναι µια κρίση στο εσωτερικό του συστήµατος, αλλά µια κρίση του ίδιου του συστήµατος». Εχουµε την εντύπωση πως οι ουτοπίες έχουν πια τελειώσει στην εποχή µας. Κι ωστόσο, µας συντροφεύει καθηµερινά στη ζωή µας µια από τις µεγαλύτερες: πως θα µπορέσουµε κάποτε να κατακτήσουµε την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονοµική σταθερότηταµέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήµατος.
… ζωή αυτών των ανθρώπων υπάρχουν βέβαια πραγµατικές αιτίες, λέει ο οικονοµολόγος Ζερόµ Ρόος. ∆εν τους έφτασαν σε αυτήν την κατάντια ούτε η διαφθορά µερικών εκατοντάδων πολιτικών ούτε η πλεονεξία µερικών χιλιάδων τραπεζιτών. Επειδή, όπως επεσήµανε ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στην εφηµερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς», αν έφταιγε µόνο αυτό, τότε θα µπορούσε να διορθωθεί µε µια «αισθητική χειρουργική» του συστήµατος. Οµως, η κατάσταση στην οποία ζούµε σήµερα, λέει ο Ρόµπερτ Γουέιντ, καθηγητής στην Οικονοµική Σχολή του Λονδίνου, «δεν είναι µια κρίση στο εσωτερικό του συστήµατος, αλλά µια κρίση του ίδιου του συστήµατος». Εχουµε την εντύπωση πως οι ουτοπίες έχουν πια τελειώσει στην εποχή µας. Κι ωστόσο, µας συντροφεύει καθηµερινά στη ζωή µας µια από τις µεγαλύτερες: πως θα µπορέσουµε κάποτε να κατακτήσουµε την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονοµική σταθερότηταµέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήµατος.
Η ουτοπία,…
… για να παραφράσουµε εδώ τον φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ, δεν είναι η ιδέα πως θα µπορέσουµε κάποτε να ζήσουµε σε έναν ριζικά διαφορετικό κόσµο, αλλά η ιδέα πως θα µπορέσουµε να ζήσουµε σε έναν τέτοιο κόσµο στο εσωτερικό αυτού του συστήµατος. ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ , rvranas@dolnet.gr Απο το http://www.inprecor.gr/
… για να παραφράσουµε εδώ τον φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ, δεν είναι η ιδέα πως θα µπορέσουµε κάποτε να ζήσουµε σε έναν ριζικά διαφορετικό κόσµο, αλλά η ιδέα πως θα µπορέσουµε να ζήσουµε σε έναν τέτοιο κόσµο στο εσωτερικό αυτού του συστήµατος. ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ , rvranas@dolnet.gr Απο το http://www.inprecor.gr/
Παίρνω πάσα από την παράφραση στον Σλαβόι Ζίζεκ, ουτοπία δεν είναι η ιδέα πως θα μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε σε έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, αλλά η ιδέα πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε σε έναν τέτοιο κόσμο στο εσωτερικό αυτού του συστήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως το καταλαβαίνω εγώ: “ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, Ανατρέπεται” και προσπαθώ να εξηγήσω την επιμονή των ΜΜΕ και των διοργανωτών του «κινήματος της πλατείας» να προβάλλονται ως ακηδεμόνευτοι από κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Σίγουρα η επιμονή αυτή δεν είναι τυχαία.
Συγκαλύπτει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τμήματα του οποίου, έστω και μ' αυτή τη μορφή, εκφράζουν δυσαρέσκεια στην αντιλαϊκή πολιτική, αναζητώντας διέξοδο. Ενώ οι διοργανωτές θέτουν ζήτημα εναντίωσης στο μνημόνιο, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν, ενάντια στους οποίους γίνεται η κινητοποίηση, και που πρέπει να φύγουν. Έτσι θολά... Δε λένε ποια διέξοδο προτείνουν. Δε μιλούν επίσης για μεγαλοεπιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τους “αγανακτισμένους”, το λαό. Δε μιλούν για μονοπώλια. Επομένως δεν εναντιώνονται στο υπάρχον σύστημα.
Την ίδια ώρα, ενώ κόπτονται ότι αναπτύσσεται ένα κίνημα όπου συναντιούνται και συνυπάρχουν πολλές διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές απόψεις, λένε έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα. Παρεμποδίζουν έτσι την πολιτική και ιδεολογική έκφραση των ανθρώπων του μόχθου, που είναι οργανωμένοι, αποκαλύπτοντας πως οι ανώνυμοι διοργανωτές της πλατείας έχουν την άποψη: `Η έρχεστε με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές θέσεις αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα ή μακριά από τις πλατείες.
Πού θέλουν λοιπόν να ενώσουν το λαό και μάλιστα για λύση σε όφελός του; Σε μια πραγματικότητα όπου θα συνεχίσουν να υπάρχουν κεφαλαιοκράτες. Και που με την πίεση τάχα ενός τέτοιου κινήματος θα αποσπούν φιλολαϊκές λύσεις.
Ουτοπία!
Ο πραγματικός αντίπαλος των εργαζομένων είναι οι κεφαλαιοκράτες και η εξουσία τους. Αυτήν πρέπει να ανατρέψουν. Σ' αυτό το στόχο χρειάζεται ενιαία συνειδητή λαϊκή συμμαχία.