Ο κ. Χ. Γιανναράς ξεσάλωσε στα όρια του δοσιλογισμού!!!

Posted on Απριλίου 26, 2010 by 

Το Μανιτάρι του Βουνού

Η υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ οδηγεί στον εξανδραποδισμό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά βεβαίως η ντόπια ολιγαρχία, το ντόπιο κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό, αλλά και πολλά κομμάτια της ντόπιας «αριστοκρατίας» στηρίζουν αυτή την έμμεση κατοχή με όλα τους τα όπλα.  Σχεδόν όλοι οι πρώην υπουργοί οικονομικών περιδιαβαίνουν σε κανάλια, αλλά και σε πόλεις να στηρίξουν τη «θεραπεία σοκ», όταν το σύστημα το υπηρέτησαν ποικιλοτρόπως…

Σήμερα θα αναφερθώ στη στρατηγική του κ. Χ. Γιανναρά, ένα άνθρωπο που έχει σημαδέψει με την πληθωρική παρουσία του τα δημόσια πράγματα της χώρας γράφοντας κυρίως μέσα από το γραφείο του, αλλά και περιοδεύοντας εντός και εκτός της χώρας. Στη βιβλιοθήκη μου βρίσκονται σκονισμένα πια πάρα πολλά από τα βιβλία του, ειδικά της δεκαετίας του 70. Τον άνθρωπο τον γνωρίζω προσωπικά και μάλιστα εξομολογούμαι δημόσια ότι έχω βρεθεί στο σαλόνι του σπιτιού του σε «ειδική αποστολή», που απέτυχε μεν εν τη γενέσει της, ναι εγώ ένα χωριατόπαιδο, αλλά κατάλαβα το πολιτικό παιχνίδι που έπαιζε σιγά-σιγά.….

Δυστυχώς ο Χρ. Γιανναράς φαίνεται ότι δεν μπόρεσε, παρά το γεγονός ότι πλησιάζει τα 80, να περάσει τις αρνητικές συνέπειες της « αριστοκρατικής»  καταγωγής του και τις ενοχές του για την ζωή του στα οικοτροφεία της «Ζωής». Θα δικαιολογούσε κανείς λάθη σε ανθρώπους που καταπιάνονται με πολλά ζητήματα: Θεολογία, Φιλοσοφία, Δημοσιογραφία, κλπ. Εξάλλου τα «μεγάλα βουνά έχουν πάντα μεγάλες χαράδρες».

Από τις αρχές της δεκαετίας του 90 φαίνεται ότι παίζει και ειδικούς πολιτικούς ρόλους. Δεν γνωρίζω εάν παραμένει «ανένταχτος» ή αποτελεί σημαίνον μέλος κάποιας κρυφής «φιλικής εταιρείας», εάν και οι πολιτικές παρεμβάσεις του τείνουν να συνηγορούν για το δεύτερο.

Το χτεσινό κείμενό του όμως με τίτλο «Η παιδεία: καταλύτης για την ανάκαμψη Tου Χρήστου Γιανναρά», 25-04-10, στην Καθημερινή» ξεπέρασε τα όρια της ιδεολογίας που ό ίδιος έχει πλασάρει.

Στο ΜτΒ έχω καταπιαστεί δυο-τρεις φορές με την περίπτωσή του, αιχμηρά μεν, αλλά με σεβασμό. Χθες διαβάζοντας το κείμενό του σιχάθηκα την ιδεολογία του. Γι αυτό και ανα-δημοσίευσα ένα αιχμηρό – για τις θεολογικές του απόψεις – άρθρο του αγιορείτη μοναχού Μωυσή  στην «Αποικία Ορεινών Μανιταριών» με τίτλο:    Ποιος είναι ο «παντογνώστης» Χρ. Γιανναράς;

Ο λαός και η χώρα οδηγηθήκαμε «με αριστοκρατικές» διαδικασίες, με σχεδιασμό πολλών, «σιδηροδέσμιοι» σε μια νέου τύπου κατοχή (ΔΝΤ κλπ) και δεν γνωρίζουμε το τι θα συμβεί. Και ενώ ο ελληνικός λαός, ναι αυτός που έχει τις ευθύνες που του αναλογούν, δεν συμφωνεί με αυτό που ξεκίνησε (δείτε τη σχετική δημοσκόπηση στο χθεσινό παρόν), ο κ. Χ. Γιανναράς, ο και ελληνοπρεπής, απευθύνεται στην κ. Α. Διαμαντοπούλου, δηλαδή σε εκπρόσωπο μιας «κατοχικής» κυβέρνησης να σώσει την Παιδεία!!!!  Ανεξάρτητα από τις απόψεις που εκθέτει, τις σωστές ή λανθασμένες εκτιμήσεις του που έχει ως ένας εκ των πολιτών, η έκκλησή του αυτή δεν συγχωρείται. Φτάνει στα όρια του «δοσιλογισμού», ειδικά για έναν άνθρωπο που έχει υμνήσει την Ελευθερία, το Πρόσωπο και τον ελληνισμό.

Βεβαίως του έχουν καταλογιστεί και άλλα ατοπήματα στο παρελθόν (όπως οι εκκλήσεις στον μακ. Αθηνών Χριστόδουλο ή τον αληθωρισμό του στις πολιτικές Νταβλούτογλου πρόσφατα).  Οφείλει μάλιστα, 20 χρόνια μετά, να βγει δημόσια και να παραδεχτεί, εάν οι φήμες που κυκλοφορούν στον εκπαιδευτικό κόσμο, ότι δηλαδή ήταν ένας εκ των μυστικοσυμβούλων του πάλαι ποτέ Κοντογιαννόπουλου, ως υπ. Παιδείας της ΝΔ, που τον έσπρωξε για τα τότε μέτρα, που έφεραν και την δολοφονία του καθηγητή σύμβολου  Νίκου Τεμπονέρα…

Όταν καταγγέλλεται ότι κυκλοφορούν λίστες προς το Υπ. Παιδείας για «ανίκανους εκπαιδευτικούς – Α Σύλλογος Αθηνών ΠΕ: Σχετικά με δημοσίευμα για λίστες “ανίκανων εκπαιδευτικών” (26/04/10).

Το χθεσινό δημοσίευμα καταλήγει να είναι επί πλέον και εμετικό και περίεργο. Δυστυχώς η προσφορά του Χρήστου Γιανναρά από χθες όσον αφορά στο δικό μου πρόσωπο εκμηδενίζεται μπροστά στο χυδαίο ραγιαδισμό των προτάσεών του.

Δυστυχώς δικαιώνει στα δικά μου μάτια, όλα όσα του καταμαρτυρούσαν οι πολέμιοί του ήδη πριν γίνει καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Για μένα αποτελεί ένα σύγχρονο «Νενέκο»…