Ποιος παίζει με τη φωτιά;

Μάντρες, στρατόπεδα, τεστ αλήθειας: ένα έγκλημα γεννιέται

του Γαλαξιάρχη

Ο υπουργός Προστασίας (!) του Πολίτη (!!!) προαναγγέλει την ανέγερση τείχους στα ελληνοτουρκικά σύνορα με σκοπό την αναχαίτηση των μεταναστών. 5 Ιανουαρίου. Σε άρθρο του Βήματος γίνεται λόγος για την αγορά δύο πλοίων χωρητικότητας 1.000 ανθρώπων, σε ρόλο «κέντρων υποδοχής μεταναστών». 7 Ιανουαρίου. Κατατίθεται στη Βουλή τροπολογία που προβλέπει τη μετατροπή στρατοπέδων σε κέντρα «πρώτης υποδοχής». 8 Ιανουαρίου, ο υπουργός παραδέχεται ότι έχει προμηθευτεί «μηχανήματα αλήθειας» για τον έλεγχο των αιτούντων ασύλου. Η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών καλωσορίζει το 2011 κλωσσώντας το Αυγό του Φιδιού. Όχι για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία…

Το πιο πιθανό είναι, εκτός του κοτετσοσύρματος και πέντε-έξι ανοιγμάτων παλιών στρατοπέδων, να μη συμβεί τίποτε από όσα -σοσιαλδημοκρατικά καμώμενος- προαναγγέλει ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ και «αγωνιστής» του Πολυτεχνείου. Παρόμοιους επικοινωνιακούς βερμαπλισμούς ακούσαμε και επί της περιόδου του φαλακρότερου στο Υπουργείο (τότε) Δημόσιας Τάξης, με το περίφημο σχέδιο για τα «πλοία υποδοχής». Δεν έχει άλλωστε και πολύ σημασία αν το απάνθρωπο ελληνικό κράτος αλλάξει πέντε-έξι παραμέτρους της απανθρωπιάς του στο φλέγον ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων. Ούτως ή άλλως, η χώρα έχει επισήμως αναλάβει το ρόλο του ανθρωποφύλακα της Ευρώπης, κάτι που είναι δημοσίως διακηρυγμένο μέσω των επαναλαμβανόμενων δηλώσεων υποταγής στην κατάπτυστη συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ.

Στο επίκεντρο του προβληματισμού βρίσκεται η οδός που έχει επιλέξει το ΠΑΣΟΚ στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, ως προς την αντίστοιχη χειραγώγηση της κοινωνίας. Πρόκειται για έναν προβληματισμό που θα έπρεπε να απασχολεί ακόμη και εκείνους που ταυτίζονται ιδεολογικά με τον οικονομικό φιλελευθερισμό και συμφωνούν κατά συνέπεια με τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Δεν έχει να κάνει με το ιδεολογικο πλαίσιο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά με έναν ευρύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό που επιδιώκει και που ενδέχεται να αποδειχτεί απείρως πιο εγκληματικός από τις πολιτικοοικονομικές του επιλογές.

Από τον κοινωνικό αυτοματισμό στο φασισμό

Δε θα αναφερθώ εκτενώς στις επιλογές του ΠΑΣΟΚ ως προς την κοινωνική διαχείριση, όταν αποφάσισε να μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε ένα εργαστήριο νεοκαπιταλιστικής μεταμόρφωσης. Τα περιγράφει απείρως καλύτερα η Ναόμι Κλάιν στο «Δόγμα του Σοκ». Από το σύνδρομο της μαζικής ενοχοποίησης στην επένδυση σε κάθε λογής κοινωνικό αυτοματισμό και από την τακτική (ιδιωτικοποίησης) της «καμένης γης» στην ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ακολουθεί κατά γράμμα τον τσελεμεντέ της «Σχολής του Σικάγο». Σε κάθε φάση του χτισίματος αυτού του απέραντου κοινωνικού βασανιστηρίου, η λαϊκίστικη ακροδεξιά πρόσφερε πολύτιμη χείρα βοηθείας και μάλιστα σε μία αμφίδρομη και απροκάλυπτη σχέση. Από το Βενιζέλο έως τον Πάγκαλο, οι μεγαλοϋπουργοί του ΠΑΣΟΚ -εντός και εκτός του Κοινοβουλίου- δεν αφήνουν στιγμή που να μη μας υπενθυμίσουν για τη σοβαρότητα και τη συνεισφορά του ΛαΟΣ και του ηγέτη του Γ. Καρατζαφέρη, αυτού του υποδείγματος του κομματικού σαλτιμπαγκισμού και ενίοτε νεοναζισμού. Σε αντιδιαστολή μάλιστα με τον «επαναστατικό παλιμπαιδισμό» της -υποτιθέμενης ιδεολογικής συγγενούς- Αριστεράς.

Το πέρασμα από τη συλλογική αυτομαστίγωση («μαζί τα φάγαμε») στον αιμοσταγή κοινωνικό αυτοματισμό (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, δημόσιοι εναντίον υπαλλήλων ΔΕΚΟ κ.λπ.) ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο, από τη στιγμή που έχει αποφασιστεί να ισοπεδωθούν τα ελάχιστα υπολείματα κοινωνικού κράτους και εργατικών κατακτήσεων σε αυτόν τον τόπο και μάλιστα επί κυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών. Αν και ως σήμερα δεν μας πίστευαν οι «νοικοκυραίοι» όταν φωνάζαμε για την αυξημένη και απολύτως στοχευμένη αστυνομοκρατία που σε τίποτε δεν είχε να κάνει με την ασφάλειά τους, χρειάστηκε μία Κερατέα και μία παρέλαση (ταγματ)ασφαλιτών στο κέντρο της Αθήνας για να υποψιάσει και τον πλέον καλόπιστο. Σα να μην έφτανε ο σκοπούμενος κατακερματισμός της κοινωνίας με στόχο την επιβολή μέτρων τόσο επαχθών, που αν είχε διανοηθεί η Νέα Δημοκρατία να περάσει τα μισά από αυτά θα είχε καεί το σύμπαν, ήρθε και το Αυγό του Φιδιού να μπει στην εξίσωση. Τώρα όμως δεν μιλάμε πλέον για συνηθισμένες τακτικές αδίστακτων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων, αλλά για ένα αποφασιστικό βήμα προς τον εκφασισμό που θυμίζει γερμανική σοσιαλδημοκρατία μετά τον Μεγάλο Πόλεμο.

Η ιστορική συνέπεια της σοσιαλδημοκρατίας

Η διαφαινόμενη εκμετάλλευση του φασιστικού συνδρόμου (με όρους κοινωνικής ψυχολογίας) από ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ μοιραία παραπέμπει στο 1919, όταν ο ηγέτης του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD), Φρίντριχ Έμπερτ, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει τα Εθνικιστικά Τάγματα Πολιτοφυλακής «Φράικορπ» προκειμένου να καταστείλει το κίνημα των Σπαρτακιστών και να δολοφονήσει πρώην συντρόφους του, μεταξύ των οποίων και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Έκτοτε, η ιστορία του SPD είναι λίγο πολύ γνωστή. Όχι μόνο δεν αποδείχτηκε ικανό να αναχαιτίσει την άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών, αλλά εμμέσως την πριμοδότησε με την άκρως εξουσιαστική πολιτική κατευνασμού και τη μόνιμη ρήξη με τους κομμουνιστές. Από το 1959 εγκαταλείπει ακόμη και την εργατική του ταυτότητα και τελικά καταλήγει και αυτό μέσα στη δεκαετία του ’90 ένα ακόμη ρεφορμιστικό κόμμα του “τρίτου δρόμου” που πρωταγωνίστησε στην νεοφιλελευθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του ως σήμερα, αποτελεί ένα είδος μικρογραφίας (και κακέκτυπου) του SPD, περνώντας απλώς πιο γρήγορα από όλες τις φάσεις της ιδεολογικής του μετάλλαξης. Από τον πατριωτικό σοσιαλισμό της «3^ης του Σεπτέμβρη», στο σοσιαλφιλελεύθερο μοντέλο εξουσίας του Ανδρέα Παπανδρέου που συνδύαζε τον λαϊκό κομματικό στρατό με την ασύδοτη ιδιωτική ανάπτυξη κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Και από τον μεταλλαγμένο φιλελευθερισμό «ευρωπαϊκού τύπου» του Σημίτη στον αφιονισμένο νεοφιλελευθερισμό του «τέταρτου δρόμου». Ένα ακόμη κόμμα εξουσίας που εκμεταλλεύτηκε ξεδιάντροπα τα λαϊκά του ερίσματα, για να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά την εξουσία του. Δεν πρόκειται για κάτι νέο, αφού η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία διαθέτει το υπερπεντηκονταετές «know how» στην καταστολή της ταξικής συνείδησης.

Πρόκειται όμως για ένα μοντέλο που ιστορικά οδηγεί στον ακριβώς αντίθετο προορισμό από αυτόν που υποτίθεται ότι πρεσβεύει. Δηλαδή -αργά ή γρήγορα- στην κοινωνική αποσάθρωση και το φασισμό, καθώς στηρίζεται σε ένα λαϊκίστικο μικροαστικό προφίλ με ευρεία λαϊκή βάση, εκμεταλλευόμενο ακόμη πιο αποφασιστικά τις πατροπαράδοτες μεθόδους επιβολής της (ταξικής) εξουσίας. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ παίζει κυριολεκτικά με τη φωτιά, καθώς δε διστάζει να επενδύσει στα ελληνικά «Φράικορπ», κλείνοντας το μάτι σε κάθε λογής καμμένο νεοναζιστή. Είναι ενδεικτικό ότι τα ανεγκέφαλα χρυσαύγουλα εκφράζουν αυτή τη στιγμή δυσπιστία απέναντι στις ανακοινώσεις του Παπουτσή, όχι γιατί δεν θα ήθελαν τοίχους, ναρκοπέδια και πυρηνικές βόμβες (ει δυνατόν) εναντίον των προσφύγων, αλλά επειδή θεωρούν ότι αυτό που συμβαίνει στον υπ. Προ.Πο. είναι… πολύ καλό για να είναι αληθινό. Άλλωστε ο Παπουτσής δεν ψάχνει ψηφοφόρους στη Χρυσή Αυγή, αλλά αρωγούς στο θεάρεστο έργο της κυβέρνησής του. Δεν ισχυρίζομαι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να εξοπλίσει χρυσαυγίτικες πολιτοφιλακές, όπως αυτές που μας ενημέρωσε ότι έχει ήδη έτοιμες ο αρχιεγκληματίας Μιχαλολιάκος, αλλά ότι χρησιμοποιεί επικοινωνιακές τακτικές που κλείνουν το μάτι σε κάθε παρανοϊκό εθνικόφρονα, ο οποίος μπροστά στο φάσμα της οικονομικής καταστροφής και της μακρόχρονης ανεργίας επιχειρεί να βρει κοινωνική, θρησκευτική και εθνική ομάδα για να εκτονώσει την οργή και την ανασφάλειά του. Παράλληλα, ο λαϊκός κόσμος του ΠΑΣΟΚ ουδέποτε είχε τα κατάλληλα κοινωνικά ανακλαστικά να αντισταθεί στο φασιστικό τζόγο και φαίνεται -εκ πρώτης όψης- ότι το σύρμα αποτελεί μία αρκετά «πολιτικά ορθή» λύση για τους πιο αδύναμους και τρομαγμένους της κομματικής βάσης. Με λίγα λόγια, το μοντελάκι που κέντησε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία για να αντιμετωπίσει το κίνημα των Σπαρτακιστών ξαναφοριέται σε τόνους πράσινης ανάπτυξης, σύμφωνα με τις επιταγές της νεοφιλελεύερης μόδας του «τέταρτου δρόμου». Τότε όμως το SPD άνοιξε το δρόμο της εξουσίας για το χιτλερικό NSDAP. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, για ποιον;

Πλοίο-κοντέινερ για μετανάστες: οι μαούνες του "ξένιου Δία".

 

 

 

Αριστερότερα… Κουροπάτκιν

Το μεγαλύτερο λάθος της Αριστεράς αυτή τη στιγμή θα ήταν να συγκρουστεί μετωπικά με τα σύμβολα της πασοκικής φασιστικοποίησης, από τη συνοριακή μάντρα έως τον υπουργό Παπουτσή και τον ανθυπολακέ Καρατζαφέρη (ως πρόσωπα). Πρώτα από όλα έχουμε να κάνουμε με μία μάχη εκ των προτέρων χαμένη, καθώς, αντί να αδρανοποιήσει τα συντηρητικά ανακλαστικά της τρομοκρατημένης κοινωνίας, θα συμβάλει στην ανάπτυξη φασιστικών συνδρόμων (διά της επιβεβαίωσης του αντιθέτου). Κατά δεύτερον, το σύρμα, το στρατόπεδο, το καράβι, το τεστ αλήθειας, ο Παπουτσής, ο Βενιζέλος, ο Καρατζαφέρης κ.λπ. αποτελούν στόχους αποπροσανατολισμού.

Η αντίδραση πρέπει να παραμείνει στο επίκεντρο του θανατηφόρου κοινωνικού πειράματος του ΠΑΣΟΚ, διότι οι κάθε λογής μάντρες αποτελούν συστατικό και μέρος της συνταγής. Δεν έγινε ξαφνικά η κυβέρνηση ρατσιστική, ούτε το ΠΑΣΟΚ εθνικιστικό κόμμα. Δεν έπαθαν οι υπουργοί το σύνδρομο των «αναβαπιτσμένων της θρησκόληπτης δεξιάς» και δεν άνοιξαν παρτίδες με το Θεό προσωπικά, όπως ο Μπους. Ποντάρουν τα ρέστα τους στον κοινωνικό αυτοματισμό. Πρόκειται για το τελευταίο και πιο επικίνδυνο βήμα διαχείρισης της λαϊκής δυσφορίας, μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή, καθώς τα χρονικά όριά τους στενεύουν απειλητικά. Και μάλιστα σε έναν τομέα όπου η Αριστερά έχει αποδειχτεί αδύναμη να διαχειριστεί, χτυπώντας διαχρονικά το σαμάρι και όχι το γάιδαρο.

Το πιο πιθανό ενδεχόμενο, όπως άλλωστε και με τις περισσότερες βαρύγδουπες εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ, είναι να έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη «πυροτέχνημα». Και κοτετσόσυρμα μπορεί να απλωθεί και κανένα ξεχαρβαλωμένο στρατόπεδο του Έβρου να ξαραχνιαστεί και να βολευτούν δύο-τρεις «ημέτεροι» εργολάβοι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και –το κυριότερο- μία χούφτα λαθρέμποροι και συνεργάτες τους των ελληνικών αρχών να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Έως εκεί όμως. Μεταναστευτική πολιτική δε διαθέτει το ΠΑΣΟΚ, ούτε προτίθεται να αναπτύξει τώρα. Ποντάρει πολύ περισσότερο στους αυτοματισμούς παρά στο σχεδιασμό. Στην ανάπτυξη μισαλλόδοξων και φασιστικών αντιδράσεων στις λαϊκές τάξεις παρά στην συνοριακή περιχαράκωση. Ταυτόχρονα, οι μετανάστες που εγκλωβίζονται στα σύνορα δε χρειάζονται καράβια στα ανοιχτά για να νιώσουν στο πετσί τους στην περιβόητη ελληνική φιλοξενία. Τη βιώνουν εδώ και πολλούς μήνες με τον χειρότερο τρόπο στα υπάρχοντα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατά συνέπεια λοιπόν, η χωρίς πολιτική πυξίδα αντίδραση απέναντι στις πασοκικές ασκήσεις επί χάρτου, θα λειτουργήσει ενισχυτικά στον αναμενόμενο αυτοματισμό που επιδιώκει η κυβέρνηση. Η επιμονή στην οριζόντια ταξική θεώρηση του κινήματος που περιλαμβάνει την εργατική τάξη της χώρας ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος είναι επιβεβλημένη. Τα σύρματα, τα στρατόπεδα και τα πολυβόλα, δεν αφορούν τον εξαθλιωμένο Αφγανό και τον πεινασμένο Ιρακινό που καταλήγει μισοπεθαμένος στα σύνορα της χώρας, για να εγκλωβιστεί σε αυτή κατόπιν πολιτικής επιλογής των υπηρετών της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, αλλά το ίδιο το λαϊκό κίνημα στην καρδιά του, καθώς επιχειρείται η (απερίσκεπτη) όξυνση των ενδοταξικών αντιθέσεων με εκείνες τις τρομοκρατημένες λαϊκές μάζες που είναι πάντα πρόθυμες να καταναλώσουν το παραμύθι της «κλεμένης εργασίας» και του «κακού λαθρομετανάστη», αποζητώντας μονίμως στήριξη από έναν εθνικό προστάτη που και την ξυλοφορτώνει και της αρπάζει τις εισπράξεις της, όπως κάθε νταβατζής που σέβεται τον εαυτό του.

Το ΠΑΣΟΚ ενδέχεται να ανοίγει τις «πύλες της (κοινωνικής) Κόλασης» με εφιαλτικές συνέπειες για την κατακερματισμένη και φοβική κοινωνία. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιτραπεί σε αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους της καταστροφής να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Χρήσιμη λεπτομέρεια: Το τερπνόν μετά το ωφελίμου. Η «στρατιωτικοποίηση» της αντιμεταναστευτικής πολιτικής θα χρηματοδοτηθεί με κονδύλια από τα 230 εκατ. (*) ευρώ που χορηγούνται στην Ελλάδα από την ΕΕ, για το μεταναστευτικό. Πέντε εκατομμύρια υπολογίζεται ότι θα απαιτηθούν για τη «μάντρα» των δώδεκα χιλιομέτρων στη Νέα Βύσσα και δύο ακόμη εκατομμύρια για τις θερμικές κάμερες. Είναι πολλά τα λεφτά εθνικέ εργολάβε.

Ζaphod

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

• (*) «Κέντρα υποδοχής μεταναστών σε πρώην στρατόπεδα», Καθημερινή
• «Πλοία-κοντέινερ για λαθρομετανάστες», Το Βήμα
• Μετά το φράχτη, τα «μηχανήματα αλήθειας», Η Αυγή