Προκρούστεια κλίνη

Σαφέστερα δεν γίνεται: «Ακούω κάποιους να λένε ότι το 2013 τελειώνει το Μνημόνιο. Πρέπει να σας πω ότι αυτό είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Η δημοσιονομική προσαρμογή για την Ελλάδα δεν πρόκειται να σταματήσει. Θα ισχύσει για 15 με 20 χρόνια».

Όχι. Δεν πρόκειται για κάποιον ανεύθυνο ή άσχετο που κινδυνολογεί, ούτε για εμπαθή αναλυτή που θέλει να εκθέσει την κυβέρνηση. Τη δήλωση αυτή έκανε προχθές ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και νυν εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ…

Σοφόν το σαφές, λοιπόν: Πρώτον, Μνημόνιο, λιτότητα και φτώχεια μέχρι το 2030. Και δεύτερον, τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι σε ό,τι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις, αφού –όπως συμπλήρωσε ο κ. Ρουμελιώτης– «οι επόμενες κυβερνήσεις δεν έχουν περιθώρια άλλης πολιτικής»… Και πράγματι, τα τεκταίνονται τη στιγμή αυτή στην Ένωση, με σημείο αναφοράς τη γερμανική πρωτοβουλία για το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», εκεί κατατείνουν. Αυστηρές ρυθμίσεις, συνταγματική πρόβλεψη για το ύψος του ελλείμματος, σιδηρά πειθαρχία και απαρέγκλιτη οικονομική πολιτική. Δηλαδή, ένα ασφυκτικό πλαίσιο, δεσμευτικό για οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση…

Πριν από περίπου δύο χρόνια ένας αμερικανός οικονομολόγος, μιλώντας για την παγκόσμια κρίση, είχε πει ότι τα σκληρά μέτρα που θα ληφθούν ιδιαίτερα στις ευπαθείς χώρες, θα προκαλέσουν σεισμικές αντιδράσεις. Με αποτέλεσμα να πέφτουν οι κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη και να δημιουργείται ένα εφιαλτικό σκηνικό, οικονομικό και πολιτικό… Στη χώρα μας, μέχρι στιγμής, οι λαϊκές αντιδράσεις δεν ήσαν σεισμικές. Τα σκληρά μέτρα πέρασαν, παρά τις επιμέρους κινητοποιήσεις και την αντίθεση κομμάτων και συνδικαλιστικών φορέων. Όμως, όσο περνάει ο καιρός και οι επιπτώσεις λειτουργούν παραλυτικά σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, η περίπτωση ξαφνικής καθολικής ανάφλεξης ουδόλως αποκλείεται. Τα εκτεταμένα δείγματα ανυπακοής και η αίσθηση του αλαφιασμένου κόσμου ότι «έρχονται χειρότερα», ενισχύουν την πιθανότητα αυτή…

Όμως η κυβέρνηση, με αρωγό τους πάτρωνες της Ένωσης και του ΔΝΤ, δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Απέναντι στο νέο Μνημόνιο και στο εξίσου επαχθές «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», θα προβάλει τις ανάσες της επιμήκυνσης, το ενδεχόμενο επαναγοράς μέρους του χρέους και την πιθανότητα μείωσης του επιτοκίου δανεισμού. Τα οποία θα παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και δεν αποκλείεται να πάει σε πρόωρες εκλογές με μια δέσμη θριαμβολογίας και εκβιασμών. Και να διαλαλεί ότι η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο, ότι η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Ένωση, το ΔΝΤ και τους δανειστές και ότι για να συνεχιστεί αυτή η «καλή πορεία», καθώς και η υποστήριξη από τον διεθνή παράγοντα, θα χρειαστεί να ανανεωθεί η θητεία της σημερινής κυβέρνησης…

Με δεδομένο τον πανευρωπαϊκής κλίμακας (γερμανικό) εκβιασμό, τη δύναμη της προπαγάνδας και την εξαιρετικά ρευστή κοινωνική κατάσταση (μια φοβισμένη, αμφίθυμη κοινωνία είναι ικανή τόσο για εξέγερση όσο και για παθητική αποδοχή νέων σκληρών μέτρων), δεν αποκλείεται ο κ. Γ. Παπανδρέου, όπως έχει ξαναγράψει η στήλη, να κερδίσει εκ νέου τις εκλογές. Είναι μικρές οι πιθανότητες –σημειώσαμε προσφάτως–, αλλά υπαρκτές. Όμως εκείνο που θεωρείται βέβαιο είναι άλλο: Η Ελλάδα μπήκε από το 2010 σε μια προκρούστεια κλίνη και θα μείνει εκεί –κολοβωμένη, πετσοκομμένη και εξαθλιωμένη– για πάρα πολλά χρόνια. Ίσως μέχρι το 2030, όπως είπε ο κ. Ρουμελιώτης…

Όσοι διατηρούσαν κάποιες ελπίδες ότι τα σκληρά μέτρα είναι παροδικά και οι πρωτοφανείς ανατροπές θα αποβούν ωφέλιμες, ας το ξανασκεφτούν. Με εξαίρεση τις φιλότιμες και αναγκαίες προσπάθειες για την άρση κάποιων παθογενειών, όλα τα υπόλοιπα κατατείνουν σε ένα και μόνο: στον τεμαχισμό της ούτως ή άλλως ισχνής πίτας σε όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια. Με άλλα λόγια, ιδρύεται καθεστώς γενικευμένης φτώχειας, από το οποίο θα ξεφεύγει ένα πολύ μικρό ποσοστό εχόντων, που θα βλέπει τα κέρδη του να εκτοξεύονται και τον πλούτο του να διευρύνεται. Αν δει κανείς προσεκτικά όλες τις κυβερνητικές επιλογές και ρυθμίσεις σε πολλούς κλάδους (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, φορτηγατζήδες κ.ά.), θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι αυτός είναι ο στόχος: η μοιρασιά της φτώχειας. Με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων και τη μείωση του κόστους παραγωγής (ενίσχυση της ανταγωνιστικότητος)…

Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές ανακοινώθηκε από την «τρόικα» ότι υπήρξε συμφωνία με την κυβέρνηση για καθολικές αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Η τραγική, αλλά αναμενόμενη, αυτή εξέλιξη σημαίνει ότι δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Ότι εκποιούνται τα τιμαλφή στους ιδιώτες και στους ξένους. Ότι «Πωλείται η Ελλάς»… Αυτό που ούτε ο Μητσοτάκης ούτε καμιά νεοφιλελεύθερη παράταξη το απετόλμησε σε χώρες της Ευρώπης, το επιχειρεί μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση…

Οι γνωστοί ψιττακοί των μίντια θα πανηγυρίσουν για την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να εκποιήσει τα πάντα και θα προβάλουν καταιγιστικά τα δήθεν ωφελήματα. Όπως έκαναν και παλιά με το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ από τον κ. Μητσοτάκη. Ξεχνούν –μάλλον παρακάμπτουν, δεν ξεχνούν– το γεγονός ότι τα πρόσκαιρα οφέλη (κάποια χρήματα στο κρατικό ταμείο κ.λπ.) θα υπάρχουν για μικρό χρονικό διάστημα. Γιατί η εκποίηση αυτή είναι σαν να πουλάς το σπίτι σου: Γρήγορα θα εξανεμιστεί το ποσόν που εισέπραξες και αμέσως μετά θα μείνεις δίχως χρήματα και δίχως σπίτι.
Μια διαρκής, μαύρη νύχτα περιμένει την Ελλάδα. Με την κοινωνία να υποφέρει και τη χώρα να θυμίζει φτωχό, υπανάπτυκτο κράτος της Ασίας και της Αφρικής. Πάντως, οι δυνάστες χειροκροτούν τον κ. Παπανδρέου. Από την Ένωση μέχρι το ΔΝΤ. Όλοι τον εμπιστεύονται και τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του… Όπως άλλωστε και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, που βρέθηκε προσφάτως στην Αθήνα. Όλοι αυτοί κάτι ξέρουν… Κάτι που αδυνατεί να δει, να βιώσει και να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία.Συγγραφή: του Γιάννη Τριάντη ΠΗΓΗ Inprecor